Hatırladıkça Gülümseten Başlangıçlar Uykusuz, sürprizlerle ve şaşkınlıkla geçen ilk iş günümün sonunda, servisin dar ve küçük koltuğunda huzuru yakaladım. Göz göze geldiğim servis arkadaşlarıma gülümserken, bir yandan da koca bavuluma ve bana merakla bakanlara “Bugün ilk iş günüm, İstanbul’a bu sabah geldim,” gibi açıklamalarda bulundum — sanki sormuşlar gibi… Yıllar geçtikçe bu heyecanlı, konuşkan hâlimin yerini çevresini gözlemleyen ve daha sakin bir yapıya bırakması çok da uzun sürmedi. Serviste yanımda oturduğum arkadaşıma Şişli’de ineceğimi iyi ki söylemişim. Derin uykumdan “Şişli’de iniyor musunuz?” diyerek beni dürtmesiyle uyandığımı hatırlıyorum. Bavulumu çoktan indirmişler bile. Minnet dolu bir şekilde teşekkür ettim ve yarı uykulu hâlde etrafıma bakınırken, karşı durakta üniversiteden yurt arkadaşımı gördüm. Bana el sallıyordu. Yurtta kısa bir süreliğine aynı odayı paylaştığım arkadaşım, benden önce İstanbul’da çalışmaya başlamıştı. İstanbul’da çalışacağım kesinle...